for english scroll down

Greyscale Dominoes będzie drugą indywidualną wystawą Pawła Eibla. Jej pomysł opiera się na rozstawieniu swego rodzaju wizualnego antylabiryntu, w którym to obrazy, a nie korytarze, będą prowadzić i jednocześnie zwodzić widza, w znalezieniu wyjścia z pułapek, jakie przed nim właśnie obrazy stawiają. Pytać czym obraz jest, to nie tylko pytać o to, co przedstawia (jeśli w ogóle przedstawia!), lecz przede wszystkim: jak przedstawia? To właśnie w tej warstwie wizualnej, którą w sposób mylący nazywa się „językiem wizualnym”, kryje się komentarz obrazu na temat świata.

Skala szarości jest odwołaniem do rozpiętości pomiędzy dwoma ekstremami: jasności i ciemności; do tego płynnego „pomiędzy”, które wahadłowym ruchem zamienia je ze sobą. Dekonstruowanie obrazów do stopnia, w którym ich jedyną reprezentacją staną się one same prowadzi do odsłonięcia ich szkieletu i wydobycia mechanizmów ich funkcjonowania. „Atom obrazowy” jest w ciągłym ruchu, który nie pozwala mu istnieć w oderwaniu od grupy. Nie znamy bowiem obrazu, lecz jedynie obrazy: te mentalne i te fizyczne – kołują one wspólnie w nieokreślonym kierunku, bez początku i bez końca, tworząc przestrzeń całkowicie poddaną nieskończonemu migotaniu znaczenia. To migotanie właśnie, odkrywanie i zasłanianie, wyznacza uniwersalny fenomen obrazu.

————————–———————–

Greyscale Dominoes is Paweł Eibel’s second individual exhibition. The idea is to set a visual anti-labyrinth of sorts, where the images, rather than corridors, lead and mislead the viewer on his way to find a way out from the traps the images themselves set for him. To ask what an image is, is not only to ask what it depicts (if it even does depict anything), but, most of all: how does it depict? It’s that visual layer, misleadingly called “visual language”, where the image’s commentary about the world is held.

Grayscale is a reference to that range between two extremes: brightness and darkness; to that soft edged interim, that switches them in its alternate movement. Deconstructing images to the point where they become their only representation leads to exposing their skeleton and their functioning mechanisms. The “image atom” is in a state of constant movement, that doesn’t allow it to exist outside of its group. As we know not an image, but rather images: mental and physical ones – they circulate together in an undefined direction, with neither end nor beginning, creating a space wholly subject to the infinitely glittering effect of meaning. It’s that glittering, the unveiling and covering, that defines the universal phenomenon of the image.